Avgi Newspaper – Ariadne auf Naxos

With Giannis Gianissis as Musiklehrer, Petros Magoulas as Lakai and Christos Kechris as Tanzmeister the Greek National Opera proved that has a strong army of singing actors.

Kyriakos Loukakos, Avgi Newspaper

Αριάδνη με γαλλικό άρωμα στην ΕΛΣ

Η χρονική σύμπτωση της γραφής αυτού του κειμένου με τη συνειδητοποίηση της απώλειας του Χρήστου Λαμπράκη δεν θα ήταν δυνατόν να είχε φιλοτεχνηθεί εντελέστερα από την συγκυρία. Με αόρατο αλλά πανταχού παρόντα στον πρόλογο της «Αριάδνης στη Νάξο» τον πλούσιο κόμη, που φιλοξενεί, χρηματοδοτεί και μεταβάλλει κατά το δοκούν τη ροή της βραδιάς παρουσίασης της opera seria του νεαρού συνθέτη, οι παραλληλισμοί με τη δική μας, ακραιφνώς νεοελληνική πραγματικότητα καθίστανται αναπόφευκτοι.

Και αυτό διότι, ασχέτως της διάστασης των απόψεων και της (συνήθως) υπόγειας κριτικής που δεχόταν ο εκλιπών πρόεδρος του Συλλόγου των «Φίλων της Μουσικής», αποτελούσε την εγγύηση ότι ουδείς σοβαρός συνθέτης θα εκαλείτο, όπως στην «Αριάδνη», εν ζωή ή μετά θάνατον, να αναμείξει το έργο του με τα κωμικά και άτεχνα στιχουργήματα παλιάτσων της σύγχρονης ελαφράς Μούσας ούτε, φυσικά, ο σχετικός αχταρμάς θα τελούσε υπό τον χρονικό περιορισμό των καταληκτικών πυροτεχνημάτων κάποιου αλλόκοτου «γεγονότος». Ο Λαμπράκης, εραστής και ο ίδιος του αντικειμένου που υπηρέτησε, κατόρθωσε να θέσει σε λειτουργία το περιπόθητο για γενεές διωκόμενων φιλομούσων Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, να διασφαλίσει υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές στη λειτουργία και τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό του και να το στέψει (ας το αποδεχθούμε πλέον), κόντρα και στις δικές του «καθησυχαστικές» διακηρύξεις, με ένα σύγχρονο λυρικό θέατρο, την αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη». Και πάντως, με όλες τις επιφυλάξεις που θα ήταν δυνατόν να επικαλεσθεί κάποιος για τον τρόπο της επιρροής της εκδοτικής και οικονομικής ισχύος στις διοικητικές και καλλιτεχνικές του αποφάσεις, διασφάλιζε την επαρκή χρηματοδότηση και το υψηλό επίπεδο συνολικής παρέμβασης του Μεγάρου στα ελληνικά πολιτιστικά πράγματα. Και είναι η σύμπτωση όλων αυτών των προϋποθέσεων που καθιστά το δικό του πρόσωπο αναντικατάστατο και τις προοπτικές του χώρου της σοβαρής μουσικής τουλάχιστον επί του παρόντος θολές.

Στην παράσταση της «Αριάδνης στη Νάξο» του Ρίχαρντ Στράους το μέρος του Συνθέτη μοιράστηκαν η φωτεινή και κάπως ελαφρά (αλά Seefried) υψίφωνος Jennifer Borghi (25/11) και η μη αναγραφόμενη στο συνοδευτικό πρόγραμμα, αλλά εντυπωσιακά ασφαλής, μεστή και ηχηρή Άρτεμις Μπόγρη (27/11), θρέμμα του Στούντιο Όπερας της ΕΛΣ, μια καλλιτέχνις με ισχυρές προοπτικές που κυριολεκτικά έλαμψε με αποκορύφωμα ένα βαθιά βιωμένο ύμνο στη Μουσική. Ιδιαίτερα επιτυχής και ιδιωματική αναδείχθηκε και η σύμπραξή της με την δυστυχώς ψαλιδισμένη στην ψηλή περιοχή, αλλά πάντως ευκρινή και καλόγουστη Τζερμπινέτα της Σιρανούς Τσαλικιάν. Εξαιρετικά τονισμένο στις διαφοροποιήσεις των χαρακτήρων και φωνητικά συγχρονισμένο αναδείχθηκε εξάλλου το κουαρτέτο της commedia dell’ arte (Χάρης Ανδριανός – Κώστας Μαυρογένης – Άρης Προσπαθόπουλος – Βασίλης Καβάγιας), στεντόρειο και με σποραδικές αναχωρήσεις από τη συλλογικότητα το τρίο των νυμφών (Ingrid Kaiserfeld, Ελένη Βουδουράκη / Βασιλική Πετρογιάννη, Μαρία Καστράκη / Γεωργία Ηλιοπούλου). Με τον Γιάννη Γιαννίση ως Μουσικοδιδάσκαλο, τον Πέτρο Μαγουλά ως Λακέ, τον Γιώργο Ματθαιακάκη ως Περουκιέρη, τον Χρήστο Κεχρή ως Χοροδιδάσκαλο και τον Φίλιππο Δελλατόλα ως Αξιωματικό το Θέατρο απέδειξε ότι διαθέτει ένα ισχυρό σώμα αδόντων ηθοποιών για πολλές αναθέσεις.

Πραγματικό μάθημα αποτέλεσε, ωστόσο, η μουσική και υποκριτική σύμπραξη της Τζούλιας Σουγλάκου και του Βαγγέλη Χατζησίμου στους υπεράνθρωπους ρόλους της Αριάδνης και του Βάκχου (27/11). Οι 2 πρωταγωνιστές υπηρέτησαν μοναδικά την εσωτερική αλήθεια των συμβατικών χαρακτήρων με τη Σουγλάκου να αίρεται εκστατική στους 2 μεγάλους μονολόγους της και τον Χατζησίμο να χαρίζει αγέρωχη και αρρενωπή λάμψη στην ιλιγγιώδη τεσσιτούρα του Βάκχου. Χάρη στη δική τους απόλυτη συμμετοχή τα πρόσωπα απέκτησαν σάρκα και ψυχή, ενώ το ντουέτο τους λειτούργησε σε όλη του την αθροιστική οργασμική στοχοθεσία μέχρι την ξέπνοη καταληκτική παραδοχή της κολομπίνας. Μια προκλητική διάψευση όσων πρεσβεύουν ότι το λυρικό θέατρο προϋποθέτει (και πάντως εξαντλείται σε) αναλογίες φωτομοντέλων και δεν αποτελεί πρωτίστως ζήτημα συνεχούς αγώνα για την κατάκτηση της φωνητικής υποκριτικής. Κούνια που τους κούναγε…

Κυριάκος Λουκάκος

Source: Avgi Newspaper

10/01/2010