Η Εφημερίδα των Συντακτών - Ο Μαγικός Αυλός στον κόσμο του animation

Ο τενόρος Χρήστος Κεχρής μάς χάρισε έναν απολαυστικά κακιασμένο, ποθοπλανταγμένο Μονόστατο.

Γιάννης Σβώλος Η Εφημερίδα των Συντακτών

Ύστερα από σειρά διεθνών λυρικών θεάτρων σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Αυστραλία, όπου παρουσιάστηκε μαγεύοντας περισσότερους από 350.000 φίλους της όπερας, η διάσημη παραγωγή του «Μαγικού αυλού» από την Κωμική Οπερα του Βερολίνου (2012) σε σκηνοθεσία Μπάρι Κόσκι ανέβηκε και στην Εθνική Λυρική Σκηνή.

Αυτή η έξυπνη, σωστή επιλογή πρόσφερε στο ελληνικό κοινό την πολύτιμη εμπειρία ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος επιτυχούς, ευρείας απήχησης εκσυγχρονιστικής σκηνοθεσίας στην όπερα με ευρηματική χρήση νέων ψηφιακών τεχνολογιών στη σκηνική υλοποίηση. Παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα στις 31/3/2018, αποκομίζοντας πολύ καλές εντυπώσεις.

Ασυζητητί στην παράσταση κυριάρχησε το θέαμα με το χωροχρονικά απολύτως συγκεκριμένο αισθητικό στίγμα του. Δίχως να εξαφανίζουν τη δεσπόζουσα εγγραφή του μοτσάρτειου «Μαγικού αυλού» στον ιδεολογικό κόσμο του ώριμου Διαφωτισμού, ο ταλαντούχος Αυστραλός σκηνοθέτης Μπάρι Κόσκι, η Αγγλίδα συγγραφέας/περφόρμερ Σούζαν Αντράντε και ο δημιουργός κινούμενων σχεδίων Πολ Μπάριτ συνέθεσαν μια παραγωγή βασισμένη στην αισθητική του βωβού κινηματογράφου.

Βασική ιδέα των Αντράντε και Μπάριτ της καινοτόμου θεατρικής εταιρείας «1927» ήταν η αφηγηματική σύντηξη ζωντανής παράστασης και animation για τη δημιουργία ενός ζωντανού οπτικοακουστικού θεάματος. Για τη σύνταξη της ιδιαίτερα φροντισμένης εικαστικής/σκηνικής δραματουργίας τους άντλησαν χαρακτήρες, εικόνες και αφηγηματικές στρατηγικές από την κατασταλαγμένη κινηματογραφική μυθολογία του Μεσοπολέμου -Μπάστερ Κίτον, Λουίζ Μπρουκς, Νοσφεράτου, Φριτς Λανγκ, Μούρναου κ.λπ.-, πεδίο οικείο στο διεθνές κοινό της όπερας.

Ολα αυτά τα ενέγραψαν προσεκτικά σε μια δίχως κατάφωρες στρεβλώσεις αναπλασμένη αφήγηση του «Μαγικού αυλού», επιστρατεύοντας την αφηγηματική αμεσότητα του κόμικς και ταυτόχρονα συνδυάζοντας χιούμορ με τρομολαγνεία, τρυφερότητα με αγριότητα, πορνογραφία και καμπαρέ με ψυχανάλυση, παιδική/νεανική (ψευδο)αφέλεια με έξυπνους υπομνηματισμούς δεύτερου επιπέδου κ.λπ.

Ο περιορισμένος χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθώ στις αλλεπάλληλες ωραίες, έξυπνες στιγμές του θεάματος και επιπλέον αυτό θα χαλούσε την έκπληξη όσων θα δουν την παράσταση μετά το Πάσχα.

Αποτεινόμενο σε έξυπνους μεγάλους αλλά και σε παιδιά -κάθε παραλήπτης συλλαμβάνει άλλα-, το ευφυέστατο, συναρπαστικά πρωτότυπο και ταυτόχρονα οικείο αποτέλεσμα λειτούργησε πολλαπλώς αβίαστα: διασκέδασε, ξάφνιασε, ερέθισε αισθητικά και πνευματικά. Επιβάλλεται να υπογραμμίσουμε εδώ ότι σε τεχνικό επίπεδο η ροή της παράστασης στην ΕΛΣ υπήρξε άψογη!

Εύστοχη διανομή

Το ακρόαμα επίσης ήταν πολύ καλό. Σε αυτό συνεισέφεραν αποφασιστικά οι ισορροπημένες, γενικώς ομοιογενείς διανομές και επιπλέον η απόφαση να δοκιμαστεί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η επόμενη γενιά ακμαίων Ελλήνων μονωδών.

Η υψίφωνος Μαρία Παλάσκα υπήρξε μια θαυμάσια Παμίνα, ταιριαστά νεανική, με ωραία, υγιή, λαμπερή φωνή και σωστό, στιλιστικά ενημερωμένο τραγούδι. Ο μπασοβαρύτονος Τίμος Σιρλαντζής ενσάρκωσε έναν ανάλαφρο, παιδικής αφέλειας Παπαγκένο, υποστηρίζοντας ιδανικά τον ρόλο με την ωραία, φρέσκια, ζεστή φωνή και το φροντισμένο, αβίαστο τραγούδι του. Ομοίως η σκηνική σύζυγός του, υψίφωνος Δήμητρα Κωτίδου, ως Παπαγκένα.

Ο Ελβετός τενόρος Σάσα-Εμάνουελ Κράμερ υπήρξε ένας ωραίος, νεανικός και ευάλωτος Ταμίνο, με τραγούδι εύπλαστο και στιλιστικά ενημερωμένο, αλλά και με τονικά προβλήματα. Στον ρόλο-επισκεπτήριο γι’ αυτήν η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση ήταν μια καλή, εύστοχα αιχμηρή Βασίλισσα της Νύχτας.

Ωστόσο οι σύντομες εμφανίσεις της δεν υπήρξαν ούτε ορθοτονικά αψεγάδιαστες, ούτε από άποψη άρθρωσης τέλειες. Ο βαθύφωνος Πέτρος Μαγουλάς ενσάρκωσε έναν ιδανικό Ζαράστρο: ευγενή, πατρικό, με θερμή, ηχηρή φωνή και άριστα αρθρωμένο τραγούδι. Αντίστοιχα, στον δικό του καρατερίστικο ρόλο-επισκεπτήριο, ο τενόρος Χρήστος Κεχρής μάς χάρισε έναν απολαυστικά κακιασμένο, ποθοπλανταγμένο Μονόστατο.

Ισορροπημένο ήταν το τρίο των Κυριών (Πολυχρόνου, Καλογήρου, Συγγενιώτου) που δόθηκαν ως μεσόκοπες, απειλητικά μητριαρχικές κυράτσες, ωραίο το τρίο των -αληθινών!-αγοριών (Αντωνίου, Πολίτης, Κεχαγιάς), παρά τα όποια προβλήματά του σαφώς προτιμότερο από τρεις γυναίκες.

Η αρχιμουσικός Ζωή Τσόκανου εξασφάλισε στην παράσταση τα απαραίτητα: συντονισμό σκηνικής δράσης, μονωδών και ορχήστρας, σφρίγος, ελαφράδα, ακρίβεια. Καλές, γενικώς ακριβείς και σε εγρήγορση, ήχησαν η Ορχήστρα και η Χορωδία της ΕΛΣ.

Ωστόσο καθώς τα πράγματα ωριμάζουν -όταν, όσο και όπως- για την πρώτη πρέπει κάποτε να τεθούν σοβαρά στο τραπέζι θέματα ιστορικής ερμηνευτικής και ήχου˙ τουλάχιστον όσον αφορά τον Μότσαρτ…

Γιάννης Σβώλος

Πηγή: www.efsyn.gr

03/04/2018