Eleftherotypia – Interview with Christos Kechris

In art, there is a relation between difficulty and pleasure, in life as well. There is always beauty behind anything difficult

Christos Kechris

«Παρά την ελλιπή εκπαίδευση, εδώ υπάρχει πλούτος»

Σενέντευξη με τον ΧΡΗΣΤΟ ΚΕΧΡΗ

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ g.kiousis@eleftherotypia.net

Οχτώ χρόνων ξεκίνησε κλασική κιθάρα και πρωτοέπαιξε τις σουίτες του Μπαχ και μουσική του Μότσαρτ μελετώντας μια σύνθεση του Σορ, βασισμένη σ’ ένα θέμα του «Μαγικού Αυλού». Το πάθος του πατέρα του Δημήτρη για το θέατρο και η δισκοθήκη της μητέρας του σίγουρα βοήθησαν. Οτιδήποτε καλλιτεχνικό τον γοήτευε: σινεμά, θέατρο, λογοτεχνία.

Αποφάσισε να ασχοληθεί συστηματικά με τη μονωδία κοντά στον Κώστα Πασχάλη που τον δέχτηκε στην τάξη του. Παράλληλα σπούδαζε θεατρολογία στη Φιλοσοφική. Ανάμεσα σε κιθάρες, θέατρα και μονωδία, τελικά τον κέρδισε το τραγούδι. Μιλάμε με τον ηδύφωνο λυρικό τενόρο Χρήστο Κεχρή.

– Η επαγγελματική σου πορεία;

«Στην πρώτη μου οντισιόν ήμουν 18 χρόνων, μετά το Λύκειο. Ενα χρόνο πριν πάρω το δίπλωμα ως τενόρος, έπαιξα στην Πειραματική της Λυρικής και την επόμενη χρονιά, το 2009, έκανα ντεμπούτο στην κεντρική σκηνή ως Χοροδιδάσκαλος στην “Αριάδνη στη Νάξο” του Ρ. Στράους. Από τότε έχω συμμετάσχει σε άλλες 15 παραγωγές της ΕΛΣ, ερμηνεύοντας μικρότερους, μεγαλύτερους και πρώτους ρόλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και την πρώτη μου φορά σε παιδική όπερα, ως Παπουτσωμένος Γάτος, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, ο οποίος μου έμαθε πολλά».

– Αλλες συνεργασίες;

«Με την ΚΟΑ, την Καμεράτα, το Εθνικό Θέατρο. Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν τον περασμένο Απρίλη τραγούδησα με τα μουσικά σύνολα ΕΡΤ στο Μέγαρο Μουσικής ένα αγαπημένο μου έργο, το “Ρέκβιεμ” του Μότσαρτ, σε διεύθυνση Μ. Οικονόμου. Απόλαυσα πολύ και το πρόσφατο ξεκίνημά μου σε θέατρο της Γερμανίας».

– Ξεχωριστή εμπειρία;

«Στη Γερμανία και τη Γαλλία είχα βρεθεί και ως σπουδαστής. Η εντύπωσή μου ήταν ότι στην Ευρώπη δουλεύει το πράγμα. Πηγαίνοντας για δουλειά, το επιβεβαίωσα. Πάλι Μότσαρτ! Ερμήνευσα τον Πεντρίγιο στην “Αρπαγή από το Σεράι” στο Θέατρο του Παλατιού του Τσέλε, το οποίο λειτουργούσε ως φυσικό σκηνικό της όπερας! Σίγουρα τα πράγματα είναι καλύτερα σε οργάνωση, παραγωγή, αμοιβές, θέματα όμως που σχετίζονται και με τα οικονομικά δεδομένα κάθε χώρας. Διαφορετική είναι και η καλλιέργεια του μέσου Ευρωπαίου σε σύγκριση με του Ελληνα. Σε δυναμικό και καλλιτέχνες, όμως, στην Ελλάδα υπάρχει πλούτος. Παρ’ όλη την ελλιπή σε επίπεδο θεσμών μουσική εκπαίδευση, για έναν περίεργο λόγο πολλοί καλλιτέχνες ξεχωρίζουν αποδεδειγμένα».

– Πρότυπο η μαγική τριάς;

«Μεταξύ άλλων εξίσου σπουδαίων, τους θαυμάζω (Παβαρότι, Ντομίνγκο, Καρέρας). Τεράστια μεγέθη καλλιτεχνών που δύσκολα θα ξεπεραστούν. Ωστόσο εμπνέομαι περισσότερο από καλλιτέχνες τού εδώ και τώρα, του σήμερα. Ανθρώπους που θα τύχει να συναντήσω, να συνεργαστώ, που συνομιλώ με την ευρεία έννοια».

– Φέτος τι κάνεις;

«Αρχές Σεπτέμβρη βρέθηκα στην Αυστρία και τη Σλοβενία για δύο συναυλίες, όπου τραγούδησα άριες από όπερες του Χάιντν. Στη Λυρική θα συμμετάσχω φέτος σε τρεις όπερες ξεκινώντας με “Ριγκολέτο” του Βέρντι. Τα Χριστούγεννα θα τραγουδήσω με την Καμεράτα τη μεγάλη λειτουργία σε ντο ελάσσονα του Μότσαρτ, σε διεύθυνση Γ. Πέτρου, στη Στέγη, και την άνοιξη θα πρωταγωνιστώ στην όπερα του Χάιντν “Ορλάντο Παλαντίνο”, στην όπερα του Αρέτσο στην Ιταλία και αργότερα σε θέατρα της Αυστρίας, της Κροατίας και της Γαλλίας».

– Αγαπημένη σου όπερα;

«Κάθε φορά που μελετάω μία όπερα, μοιραία γίνεται η αγαπημένη μου. Αν πάντως έπρεπε να πω έναν τίτλο, θα διάλεγα την “Κάρμεν”. Εχω ήδη τραγουδήσει το ρόλο ενός φίλου της Κάρμεν, αλλά θέλω κάποια στιγμή να γίνω και ο εραστής της. Δύσκολο, αλλά ωραίο».

Source: www.enet.gr

22/10/2013