Eleftherotypia Newspaper – La Finta Semplice

Among young singers, in the first place, the young tenor Christos Kechris (Polidoro) made clearly the difference. Having already met him as ‘Maestro di ballo’ in «Manon Lescaut» at the beginning of this season, he appears as a complete singer-actor.

Dimitris Kiousopoulos, Eleftherotypia  Newspaper

Τεχνάσματα γάμου

Το 18ο αιώνα η παιδική ηλικία ως μία σαφώς οροθετημένη περίοδος της ζωής του ανθρώπου με τις δικές της ανάγκες, η οποία θα έπρεπε εν πολλοίς να προστατευθεί από τις δυσκολίες της υπεύθυνης ζωής των ενηλίκων, κάθε άλλο παρά είχε διαμορφωθεί.

Αντίθετα, ειδικά στα πιο φτωχά στρώματα, μόλις ο μικρός άνθρωπος στεκόταν στα πόδια του, έπρεπε να συμβάλει στην παραγωγή. Η παιδική εργασία υπήρξε μια πρακτική αρχαία των αγροτικών και βιοτεχνικών οικογενειών και διαδικασία επαγγελματικής και κοινωνικής εκπαίδευσης. Με τη βιομηχανική επανάσταση και την εργασία σε ορυχεία και εργοστάσια εξελίχθηκε σε σκάνδαλο, που καταπολεμήθηκε με αίτημα την καθολική σχολική εκπαίδευση και την αναγνώριση της παιδικής ηλικίας ως μιας προστατευμένης περιόδου της ζωής.

Διόλου περίεργο λοιπόν που ο νεαρός Βόλφγκανγκ Αμαντέους, παιδί-θαύμα του συνθέτη και μουσικού Λεοπόλδου Μότσαρτ, ενθαρρύνθηκε από νωρίς να συνθέσει και να παρουσιάσει δημόσια τα έργα του. Δεν ήταν απλώς ασκήσεις, αλλά γνήσιες απόπειρες για την έναρξη μιας λαμπρής σταδιοδρομίας, όπως τα σημερινά παιδιά-αστέρες του Χόλιγουντ, που κάποτε καταφέρνουν να διαπρέψουν και ως ενήλικοι ηθοποιοί. Κάπως έτσι και ο δωδεκάχρονος συνθέτης καταπιάστηκε με τη σύνθεση του σημαντικότερου είδους της εποχής, της όπερας.

Ετσι γράφτηκε η «Ψευτοαφελής» (La finta semplice)· την παρακολουθήσαμε στις 17 Ιουλίου στο θέατρο «Ολύμπια» από το «Οπερα στούντιο», το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Λυρικής Σκηνής που προσφέρει σε νέους τραγουδιστές τη δυνατότητα να τελειοποιήσουν την τέχνη τους και ταυτόχρονα να θέσουν τις βάσεις της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας. Παρουσιάστηκε μια συντομευμένη εκδοχή διάρκειας περίπου εβδομήντα πέντε λεπτών, που πάντως παρείχε συνεκτικό και δραματικά ολοκληρωμένο θέαμα.

Η «Ψευτοαφελής» είναι μια αστεία όπερα, μια «όπερα μπούφα». Μαζί με τη σοβαρή συγκροτούν τους δύο πυλώνες της ιταλικής όπερας του 18ου αιώνα -ιταλικής λόγω της γλώσσας του κειμένου και του ύφους της γραφής, όχι λόγω της εθνικότητας του συνθέτη ή του κοινού της παράστασης. Σε αντίθεση με τις μεταγενέστερες και γνωστές κωμικές όπερες του Μότσαρτ, οι οποίες δεν είναι αριστουργήματα στο είδος τους, αλλά απόλυτα αριστουργήματα που υπερβαίνουν το είδος και εν μέρει το καταργούν, η «Ψευτοαφελής» είναι ένα έργο σαφώς περιχαρακωμένο σε συμβατικά όρια. Η μουσική της αποδεικνύει την ικανότητα του νεαρού συνθέτη να αφομοιώνει δημιουργικά τα επιτεύγματα των τότε καταξιωμένων ομοτέχνων του. Ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτει και τα σπέρματα των ύστερων μουσικών και δραματικών του κατακτήσεων.

Το κείμενο έγραψε ο Μάρκο Κολτελίνι βασισμένος σε παλαιότερο έργο του Κάρλο Γκολντόνι. Η υπόθεση αφορά την προσπάθεια της Ροζίνας να ξεπεράσει την αντίρρηση που έχει ο Κάσσανδρος για το γάμο της αδελφής του Υακίνθης με το δικό της αδελφό, το λοχαγό Φρακάσο. Υποκρινόμενη τη δήθεν αφελή, στήνει μια δολοπλοκία που τελικά επιτρέπει στον αδελφό της να παντρευτεί την αγαπημένη του και στον υπασπιστή Σιμόνε την υπηρέτρια Νινέττα. Η ίδια παντρεύεται τον δήθεν έξυπνο Κάσσανδρο, ενώ μόνος ξεμένει ο Πολύδωρος, ο όντως αφελής αδελφός του Κασσάνδρου και της Υακίνθης.

Η σκηνοθέτις Μαρίνα Μέργου επιχείρησε να ανασημασιοδοτήσει το έργο επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στο σχολιασμό των έμφυλων ρόλων. Επιστράτευσε το τέχνασμα του ονείρου: μια ερευνήτρια αποκοιμιέται επάνω στη σχετική βιβλιογραφία και ονειρεύεται τις κούκλες ενός παιχνιδοπωλείου που ζωντανεύουν και τραγουδούν την όπερα παίρνοντας πόζες της κομέντια ντελ’ άρτε, ενώ τα χαρτάκια με τις τιμές κρέμονται ακόμα επάνω τους.

Στη σκηνή πάντως υπερίσχυσαν η κωμική δύναμη του κειμένου και η ζωντάνια της μουσικής, που μαζί με την έξυπνη δραματουργία προσέφεραν ένα απολαυστικό θέαμα, στο οποίο συνέβαλαν σημαντικά τα σκηνικά της Βάσως Παπαδοπούλου, τα ενδύματα της Χρυσάνθης Ψαροπούλου και οι φωτισμοί του Σπύρου Τζώρα.

Της ανδρικής διανομής ηγήθηκε ο καταξιωμένος Γιάννης Χριστόπουλος (Φρακάσο), που αντεπεξήλθε με το γνωστό επαγγελματισμό στις φωνητικές και σκηνικές απαιτήσεις του ρόλου. Από τους νέους συντελεστές ξεχώρισε κατ’ αρχάς ο Χρήστος Κεχρής (Πολιντόρο), τον οποίο γνωρίσαμε ήδη ως χοροδιδάσκαλο στη Μανόν Λεσκώ της φετινής καλλιτεχνικής περιόδου της ΕΛΣ, και ο οποίος εμφανίστηκε ως ολοκληρωμένος τραγουδιστής-ηθοποιός. Την ίδια καλή πορεία φαίνεται να ακολουθεί και ο Νίκος Κοτενίδης (Κασάντρο), ενώ και ο Μαξίμ Κλονόβσκι (Σιμόνε) διαθέτει εξαιρετική μουσικότητα και φυσικά όμορφη φωνή. Στον επώνυμο ρόλο της ψευτοαφελούς η Σωτηρία Γιαννούδη (Ροζίνα) μας χαροποίησε με την όμορφη και πολλά υποσχόμενη φωνή της, ενώ σε καλό δρόμο εμφανίστηκαν και οι συμπρωταγωνίστριές της Μαρία Δήμα (Νινέττα) και Βίκη Τσιλιακού (Τζατσίντα). Εντός ύφους η ενεργητική διεύθυνση του Νίκου Βασιλείου, υπεύθυνου του προγράμματος, ενώ η ορχήστρα του «Οπερα στούντιο» ανταποκρίθηκε αναπληρώνοντας με τη ζωηράδα και τον ενθουσιασμό την εκλέπτυνση που ακόμα πρέπει να κατακτήσει. Μια ευχάριστη βραδιά που μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αυτή τη σπάνια παιζόμενη νεανική όπερα του Μότσαρτ και μαζί τους εκκολαπτόμενους αστέρες του λυρικού μας θεάτρου.

Δημήτρης Κιουσόπουλος

Source: www.enet.gr

28/07/2013