tospirto.net – Themelis Glynatsis travels through Schubert’s melodies

Based on the song cycle Winterreise, the performance “Winter journey” will premiere on November 10 at the Arts Theater.

After “Romanticism” that was presented last year at Onassis Cultural Center, Themelis Glynatsis comes back dealing again with the subjects of wandering and landscape in a totally different way. Based on the song cycle Winterreise by Franz Schubert, he creates the “Winter journey”. It is about a self-talk, philosophical and extremely emotional performance of a tenor, an actor and a pianist. Through the performance, theatrical experience becomes almost private and distances from any social or political commentary. Premiere on November 10 at the Arts Theater “Karolos Koun”.

Ο Θέμελης Γλυνάτσης ταξιδεύει στις μελωδίες του Σούμπερτ

Μετά από την παράσταση «Ρομαντισμός», που ανέβασε πέρυσι στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ο Θέμελης Γλυνάτσης επανέρχεται φέτος στη θεματολογία της περιπλάνησης και του τοπίου με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Βασισμένος στον ρομαντικό κύκλο τραγουδιών «Winterreise» του Φραντς Σούμπερτ, δημιουργεί το «Ταξίδι το χειμώνα». Μια παράσταση εσωτερική, φιλοσοφική και ακραία συγκινητική με έναν τενόρο, έναν ηθοποιό και έναν πιανίστα, κατά την οποία η θεατρική εμπειρία γίνεται σχεδόν ιδιωτική και απομακρύνεται πλήρως από οποιονδήποτε κοινωνικό ή πολιτικό σχολιασμό. Θα την παρουσιάσει από 10 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.

To «Winterreise», από τις τελευταίες συνθέσεις του Σούμπερτ, σε ποίηση του Γερμανού Wilhelm Müller, είναι ένα από τα πιο αινιγματικά και μελαγχολικά έργα του Αυστριακού συνθέτη και εν γένει, της Αυστρο-γερμανικής Ρομαντικής παράδοσης. Έχοντας ως πυρήνα την περιπλάνηση ενός νέου που βιώνει μια πρωτοφανή ερωτική απογοήτευση, το «Winterreise» προσφέρει στον ακροατή – θεατή ένα σχεδόν θεατρικό μονόλογο περί μελαγχολίας, μοναξιάς και θανάτου, βασισμένο στις αποσπασματικές, άκρα υποκειμενικές εντυπώσεις από χειμωνιάτικα τοπία, τα οποία επί της ουσίας αντικατοπτρίζουν την ψυχική κατάσταση του περιπλανώμενου νέου. «Με βάση αυτή την αφηγηματική γραμμή, το «Ταξίδι το χειμώνα» θα επεξεργαστεί τη συνθήκη της μοναξιάς, της ιδιωτικότητας και της μελαγχολίας, καθώς και της συνειδητής, σχεδόν πεισματικής, απομάκρυνσης του ανθρώπου από οποιαδήποτε κοινωνική συνθήκη», σημειώνει ο Θ.Γλυνάτσης και μας εμβαθύνει περισσότερο στο έργο του Σούμπερτ, παραθέτοντάς μας απόσπασμα από το άρθρο «Retracing a Winter Journey: Reflections on Schubert’s “Winterreise”» της συγγραφέως και μουσικολόγου Σούζαν Γιούενς: «Στα είκοσι τρία από τα εικοσιτέσσερα τραγούδια, λοιπόν, σχεδόν σε πλήρη μοναξιά, ο οδοιπόρος αποκαλύπτει το κάθε εφήμερο ερώτημα, ελπίδα, οδύνη, φόβο, αίσθηση και σκέψη που του περνούν από το μυαλό, εξετάζοντας το κάθε συναίσθημα και την κάθε καινούργια εμπειρία με μια πρωτοφανή σχολαστικότητα. Ξανά και ξανά, εξηγεί τις πράξεις του και διερωτάται: “Γιατί αισθάνομαι έτσι; Γιατί κάνω αυτά που κάνω;”. Υπό αυτή την έννοια, το Ταξίδι το χειμώνα είναι προπομπός εκείνων των εξπρεσιονιστικών έργων όπου ένας μοναχικός χαρακτήρας εξερευνά τον λαβύρινθο της ψυχής του, αναζητώντας αυτογνωσία ή απόδραση από κάποιο αβάσταχτο πόνο – μια εσωτερική φυγή, όπως συναντούμε στο Erwartung της Μαρί Πάπενχαϊμ και του Άρνολντ Σένμπεργκ. Τα μεταγενέστερα αυτά μονοδράματα πηγάζουν από την ενδοσκόπηση του Ρομαντισμού και την εμμονή του με θέματα όπως η παράνοια, η ιδιοφυΐα, ο μοναχικός παρίας, και η ακραία εσωτερική ζωή των ανθρώπων. Ίσως αυτή είναι η διαισθητική, αλλά όχι απαραίτητα συνειδητή, συσχέτιση μεταξύ του έργου του Μίλερ και των συνεχιστών του στον εικοστό αιώνα που έχει επηρεάσει αναδρομικά τις αναλύσεις μελετητών, οι οποίοι εστιάζουν σε ζητήματα τρέλας και απελπισίας στο “Ταξίδι το χειμώνα”. Ο κύκλος ποιημάτων του Μίλερ είναι ένα μονόδραμα, και ο οδοιπόρος μιλά λες και είναι εντελώς μόνος. Είναι όντως μόνος, εκτός από εμάς, αλλά η παρουσία μας του είναι άγνωστη. Ο αναγνώστης ή ο ακροατής αισθάνεται ένα άβολο συναίσθημα ωτακουστή που επί ώρα ακούει εξομολογήσεις που ποτέ δεν έπρεπε να ακούσει, και που ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αγνοήσει. Ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά του κύκλου είναι αδιαμφισβήτητα εκείνη η αμήχανη αίσθηση πως κατασκοπεύουμε την ιδιωτική αγωνία ενός άλλου ανθρώπου, πως εισβάλουμε στον κόσμο κάποιου που δεν γνωρίζει πως τον ακούμε».
Σκηνικά: Παντελής Μάκκας / Ελευθερία Αράπογλου / Θέμελης Γλυνάτσης. Κοστούμια: Ελευθερία Αράπογλου. Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου. Video: Παντελής Μάκκας. Πιάνο: Μιχάλης Παπαπέτρου. Φιγούρα 1: Χρήστος Κεχρής. Φιγούρα 2: Θανάσης Δόβρης.

Info: 10, 16, 17, 23 και 24 Νοεμβρίου 2015 στις 21.15. Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Φρυνίχου: Φρυνίχου 14, Πλάκα, 210-3222464. Η παράσταση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία της Αυστριακής Πρεσβείας στην Αθήνα.

Χριστίνα Φαραζή

Source: tospirto.net

21/10/2015

See event page