Athinorama – Winterreise

Christos Kechris – one of the best tenors of the younger generation – has a healthy voice, with lovely singing line, soft fraseggio and legato, yet brighter than it should regarding the particular  piece’s writing.

Eftichis Choriatakis, Athinorama

Διαφορετική, σκοτεινή προσέγγιση «Χειμωνιάτικου ταξιδιού»

Ένα χρόνο πριν, ο σκηνοθέτης Θέμελης Γλυνάτσης και η ομάδα μουσικού θεάτρου «Ραφή» εμπλούτιζαν τα αθηναϊκά λυρικά πράγματα με μίαν ευφάνταστη παραγωγή της «Σταχτοπούτας» της Βιαρντό. Τον Μάη του 2016 οι ταλαντούχοι καλλιτέχνες θα ξαναενώσουν δυνάμεις στην απαιτητική «Αλτσίνα» του Χαίντελ. Εν τω μεταξύ, προσέφεραν πρόσφατα, σε διάστημα λίγων εβδομάδων, χωριστά, τις νέες τους δουλειές. Μόνα κοινά σημεία η παρουσία του πιανίστα Μιχάλη Παπαπέτρου και ο διαφορετικός, «σκοτεινός» τρόπος προσεγγίσεων των έργων.

Στις 10/11, έκανε πρεμιέρα, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στην Πλάκα, παράσταση του Γλυνάτση με τίτλο «Ταξίδι το χειμώνα». Επρόκειτο για ένα μουσικοθεατρικό ανέβασμα του γνωστού κύκλου τραγουδιών του Σούμπερτ «Χειμωνιάτικο ταξίδι», που ερμήνευσε ο τενόρος Χρήστος Κεχρής υπό την πιανιστική συνοδεία του Παπαπέτρου και με την επί σκηνής σύμπραξη του ηθοποιού Θανάση Δόβρη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γλυνάτσης, ένας πραγματικά σκεπτόμενος σκηνοθέτης, καταπιάνεται με το ρομαντισμό. Πριν από μερικούς μήνες μάλιστα αποτόλμησε στο σανίδι της Ωνασείου Στέγης θεατρική μεταφορά ενός δυσκολότατου …μυθιστορήματος, των «Υπνοβατών» του Μπροχ. Το αριστούργημα του Σούμπερτ σε ποίηση Βίλχελμ Μύλλερ αποτελούσε ίσως -συγκριτικά- ευκολότερο εγχείρημα, στο βαθμό που, έχοντας ως πυρήνα του την περιπλάνηση ενός νέου που βιώνει μια έντονη ερωτική απογοήτευση και περιγράφει εντυπώσεις από χειμωνιάτικα τοπία που αντικατοπτρίζουν την ψυχική του κατάσταση, αποτελεί έναν εν δυνάμει θεατρικό μονόλογο.

[expander_maker more=”Read more” less=”Read less”]

Ο σκηνοθέτης εστίασε στο αδιέξοδο του ταξιδιού, που από τη μελαγχολία και τη μοναξιά μπορεί να οδηγήσει ως το θάνατο. Στη γυμνή σκηνή και μέσα σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι (φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου ), τον εσωτερικό κόσμο του νεαρού οδοιπόρου εξέφρασαν με τη φωνή ο τραγουδιστής και με το σώμα ο ηθοποιός, ενώ βιντεοπροβολές (Παντελής Μάκκας ) ενός ακόμη άνδρα και χειμωνιάτικων τοπίων σε μια γιγαντιαία οθόνη δημιουργούσαν ένα νοητό τρίγωνο. Ο τραγουδιστής, σχεδόν ακίνητος σε μία καρέκλα, κοιτάζοντας σπάνια το κοινό (που ουσιαστικά κατασκόπευε τη μύχια εξομολόγησή του ), «εξωτερίκευε» όσα ο ηθοποιός -μία ουσιαστικά βωβή παρουσία- σκεπτόταν και παριστούσε.

Πέρα από κάθε έννοια χρόνου και τόπου, η σκηνοθετική προσέγγιση άφησε ορθά την πρωτοκαθεδρία στη μουσική και τον ποιητικό λόγο. Και κατά τούτο ήταν απόλυτα εύστοχη, ανεξαρτήτως του ότι -κατά τη γνώμη μας- δεν προκάλεσε συγκίνηση, ίσως λόγω της αυστηρής εσωστρέφειάς της και της δυσκολίας ανίχνευσης του συναισθήματος. Ο Γλυνάτσης επιβεβαίωσε ξανά ότι διαθέτει ένα σπάνιο προσόν μεταξύ των θεατρικών σκηνοθετών που ασχολούνται και με παραστάσεις σοβαρής μουσικής: σέβεται και αγαπάει τη μουσική, ξεκινώντας από αυτήν!

Σε καθαρά φωνητικό επίπεδο, ο περίφημος κύκλος τραγουδιών μπορεί να αποδοθεί τόσο από βαρύτονο όσο και από τενόρο (ακόμη και από γυναίκα μεσόφωνο! ). Η επιλογή είναι θέμα γούστου ή/και ποιοτήτων της κάθε φωνής. Αυτή του Κεχρή -ενός από τους καλύτερους τενόρους της νεότερης γενιάς- είναι υγιής, με ωραία γραμμή, μαλακή φραστική και λεγκάτο, αν και περισσότερο φωτεινή απ’ό,τι ταιριάζει στη γραφή του συγκεκριμένου έργου.

Παρότι δε στερείται μιας πιο γεμάτης χαμηλής περιοχής ή μιας μεγαλύτερης παλέτας σε αποχρώσεις που θα αναδείκνυαν επαρκέστερα τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του περιπλανώμενου (είναι ενδεικτικό ότι αντί πιανίσσιμι ή διακυμάνσεων δυναμικής χρησιμοποιήθηκαν συχνότερα εξπρεσιονιστικές κορυφώσεις ), εκπέμπει μία -απολύτως καθοριστική, εν προκειμένω- ευαισθησία και ειλικρίνεια. Εξίσου κρίσιμη υπήρξε η πεντακάθαρη άρθρωση -αλλά όχι πάντοτε νοηματοδότηση- του αδόμενου λόγου, που σίγουρα ευχαρίστησε τους γερμανόφωνους ακροατές. Οι υπόλοιποι είχαν την ατυχία να στερηθούν στα μισά της διαδρομής των ελληνικών υπερτίτλων…

Τις μόνες ζώνες φωτός και χρώματος χάρισε το θαυμάσιο, εκφραστικό παίξιμο στο πιάνο του -τοποθετημένου στην άκρη της σκηνής- Παπαπέτρου, υπενθυμίζοντας διακριτικά τον ισότιμο ρόλο του στη -μουσική- αφήγηση του ταξιδιού…

Ευτύχης Χωριατάκης

[/expander_maker]
Source: www.athinorama.gr

13/11/2015